നിശബ്ദതയുടെ ലോകമായി ചില നേരം നീ മാറുമ്പോൾ, ഭ്രാന്തൻ കാറ്റായി എന്റെ മനസ്സ് നിന്നെ തേടി അലഞ്ഞു അവശയാവുന്നു...
പൊടുന്നനെ തിര പോലെ എന്നിലേക്ക്‌ മടങ്ങിയെത്തുമ്പോൾ പൂഴി നിറഞ്ഞ വെണ്ണ ശംഖു പോലെ ഞാൻ നനഞ്ഞു നില്ക്കും...
സ്വപ്നങ്ങളെ പോലും ഏറെ അകലെ ഉപേക്ഷിച്ചവൾക്കാണു സ്നേഹം കൊണ്ട് നീ ജീവൻ തന്നത്...
അസ്വസ്ഥയുടെ നിമിഷങ്ങളിൽ ഒരു സന്യാസിനിയെ പോലെ മിഴികൾ കൂമ്പിയടച്ചു നിന്റെ മുഖം ഞാൻ എന്റെ ഹൃദയ രക്തം കൊണ്ട് വരച്ചു തീർക്കും... ജീവിതം പിന്നെയും ഹരിതമാവുന്നതും, ഇരുലടന്ഹ്ജ ആകാശം പ്രകാശമാനമാവുന്നതും ഞാൻ അറിയാൻ തുടങ്ങുമപ്പോൾ...
No comments:
Post a Comment