ഒരു കഥാകാരിയുടെ അന്ത്യം എപ്പോഴും അതിഭാവുകത്വമുള്ളതും കപടവുമായിരിക്കും

അത്രമേൽ ശാന്തമായുറങ്ങുക നീ...
പ്രിയമായതെല്ലാം നിനക്കൊപ്പം അടക്കം ചെയ്യുന്നു...
ഓർമകളും, അതിരില്ലാത്ത സ്നേഹവും, എന്റെ ഹൃദയവും ഞാനെന്തു ചെയ്യണം

നക്ഷത്രങ്ങളൊരു കഥ പറയുന്നു ...
ഇരുട്ടിന്റെ കഥകൾ ...
ഉറക്കം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടവന്റെ ചിതയുടെ വെളിച്ചത്തിലിരുന്നു ഞാനത് കേൾക്കുന്നു ...

അക്ഷരങ്ങളക്ഷരങ്ങൾ... ഭാവന നിറക്കുന്ന ലഹരിയുടെ അക്ഷരങ്ങൾ...

കഥ മറക്കുന്നു എന്നെയോർമിക്കുന്നു ...ഇരുളിലെവിടെയോ ഞാൻ മറഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു

നിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്കുള്ള വാക പൊഴിഞ്ഞ 
ചെമ്മൺ പാതകൾ...

വേദനകളെ കടലോളം ഒഴുക്കി കളഞ്ഞിട്ടും തിരകള്ന്മാദം നിറഞ്ഞലയടിക്കുന്നു ...


ഒറ്റവരി കവിത പോലെ ഞാൻ

ഇവിടെ ചുവന്നു തെളിഞ്ഞ ഉഷ്ണിച്ച പ്രഭാതത്തിലിരുന്നു അനിവാര്യമായ വിധിയെ മുൻകൂട്ടി സംഭവിപ്പിച്ച ഗർവിനപ്പുറവും, മറവിയുടെ അറക്കുള്ളിൽ തുന്നിയുറപ്പിച്ച പ്രിയപ്പെട്ട ഓർമകളുടെ ദ്രവിച്ച ചരടുകൾ പൊടിഞ്ഞൂർന്നു പോവുന്നു ... ആദ്യമായ് വർണ്ണ കൂടടർന്നു ചിറക് വിരിക്കുന്ന ശലഭം പോലെ...നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതെന്തോ അതിവിടെയുണ്ട് ... ഹൃദയത്തിന്റെ ഏറ്റം ചോര പൊടിയുന്നിടത്ത് ... അവിടെ തന്നെ

ഉരുകുന്തോറും ഉരുക്കാവുന്ന ഹൃദയം മാത്രമുണ്ട്...

എത്രോക്കെ നമ്മടെ ആരെങ്കിലുമാണെന്നു വിചാരിച്ചാലും ആരുമല്ലാന്നു അവരങ്ങ് തെളിയിച്ചു കളയും... അതങ്ങനാ

സ്വ സ്ത്രീത്വവുമായി ഗാഡ പ്രണയത്തിലകപ്പെട്ട സ്ത്രീ അപകടകാരിയാണ്... അവളെ തൃപ്തയാക്കാൻ മറ്റാർക്കും സാധ്യമല്ല ... നാലപ്പാട്ടെ കമല അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു പ്രണയിനിയായിരുന്നു

രാവിന്റെ കരിയൂറ്റി കണ്ണിൽ കവിതയെഴുതണം

യക്ഷ പാല നിവർന്നു നിൽക്കും ഇടവഴിയൊന്നിൽ പൂവിടരുന്നു... പെൺ ഗന്ധം

നിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്കുള്ള വാക പൊഴിഞ്ഞ 
ചെമ്മൺ പാതകൾ...